توسط Turkgashtترکیه در تلاش است تا همزمان با چندین بحران بین‌المللی و مشکلات داخلی مقابله کند. آنچه این کشور در این مرحله به آن نیاز ندارد، سخنان تند مذهبی و بی‌احترامی به ارزش‌های سکولار باقی‌مانده است. اما کافی است از روسای دانشگاه‌های منصوب حزب عدالت و توسعه (AK Party) سوال کنید تا نمونه‌هایی از این رفتارها را ببینید.
دانشگاه اولوداغ، که زمانی مرکز تحقیقات پزشکی و پیشرفت علمی به عنوان یک دانشگاه شهرستانی بود، اکنون رهبران فرقه‌های مذهبی را برای برگزاری سخنرانی دعوت می‌کند، گویی این تنها چیزی است که در برنامه‌های درسی کمبود دارد. سالن کنفرانس مته چنگیز این دانشگاه برای کنسرت سالانه سمفونی قابل رزرو نبود، اما مصطفی اوزشیمشک‌لر، یکی از رهبران ارشد فرقه نقشبندی، می‌تواند در ۲۰ اکتبر سخنرانی‌ای با عنوان «جوان بودن و رستاخیز» برگزار کند.
رئیس دانشگاه آدیامان، پروفسور مصطفی طلحه گونولو، با بی‌پروایی نظرات خود را درباره زنان بیان کرد. او گفت: «دست دادن با یک زن بدتر از گذاشتن دستتان در آتش است.» پس از واکنش‌های خشمگینانه گروه‌های زنان و کاربران فضای مجازی، گونولو حتی یک قدم هم عقب ننشست و ادعا کرد که مخالفان «همه ضد اسلام هستند.»
این نوع تفکری است که باید جوانان و کودکانمان را از آن دور نگه داریم. این همان دانشگاهی است که افغانستان را به سرزمین طالبان تبدیل کرد. این همان ذهنیتی است که یک کشور را از نامزد درخشان اتحادیه اروپا به یک ملت شکست‌خورده تبدیل می‌کند. نظام دانشگاهی ترکیه در گذشته نیز نقایصی داشت، اما پس از کودتای نافرجام ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۶، برخی از دانشگاه‌های ترکیه چیزی بیش از مدارس دینی پاکستان نیستند.
دو هفته پیش، حسین سیهانلی‌اوغلو از دانشگاه دیجله در برنامه ما در شبکه خصوصی CNN Türk گفت: «سوریه به افغانستان تبدیل شده است.» یکی از بینندگان در پاسخ توئیت کرد و پرسید: «پس پاکستان کیست؟» در واقع، ترکیه ممکن است به پاکستان منطقه تبدیل شود.
ملت ما همدردی و پیوندهای عمیقی با پاکستان و رهبران آن دارد. اما هر دو نخبگان ترک و پاکستانی به دلیل رویای واهی خود نسبت به اسلام سیاسی و رادیکال بدنام هستند. فرستادن فرزندانشان به بهترین دانشگاه‌های انگلیس یا آمریکا، زندگی نیمه‌وقت در لندن و نیمه‌وقت در ثروتمندترین محله‌های کراچی، لاهور، آنکارا یا استانبول، نخبگان را بخشی از ملت نمی‌کند. به زودی، پول آن‌ها قادر به خرید علم، فناوری یا رنسانسی که قرن‌ها طول کشید تا ایجاد شود، نخواهد بود. ترکیه به سرعت به نقطه سقوط در تاریکی قرون وسطای اسلامی نزدیک می‌شود. با سیاستمداران و دانشگاه‌هایی که این‌قدر از حقیقت، علم و آینده دور هستند، یک ملت نمی‌تواند پیشرفتی کند. برعکس، یک قدم به عقب برمی‌دارد.
جف بزوس از آمازون، ایلان ماسک از تسلا و ریچارد برانسون از ویرجین همگی در تلاش برای ایجاد مستعمره‌ای در فضا هستند. آن‌ها از این واقعیت آگاهند که منابع زمین در حال اتمام هستند و تعصب و محافظه‌کاری در نهایت میلیون‌ها نفر را نابود خواهد کرد.
دانش و علم می‌تواند شما را دیوانه کند. اما این دیوانگی بسیار بهتر از جهل و توهم است. با دیوانگی، خلاقیت می‌آید. پنهان شدن پشت نام اسلام با پوششی از محافظه‌کاری، توهینی آشکار به ابن خلدون و ابوعلی سینا است. دانشگاه‌های ترکیه به این چالش نهایی نزدیک می‌شوند. انتخاب آن‌ها آینده این منطقه را تعیین خواهد کرد.